Jeżeli popatrzymy dokładniej, to stwierdzimy, że idea nadmiaru naznacza całe dzieje Boga z człowiekiem, co więcej, że jako swego rodzaju boskie piętno jest już obecna w stworzeniu (…). Nadmiar hojności cechuje działanie Boże, to działanie, które w procesie stworzenia powołuje do istnienia miliony ziaren, aby ocalić jedno, które jest żywe; działanie, które stwarza cały kosmos, aby na Ziemi przygotować miejsce dla tajemniczej istoty, jaką jest człowiek; działanie, poprzez które w ostatecznym akcie swojej hojności Bóg daje samego siebie, aby uratować „myślącą trzcinę”, człowieka, i aby doprowadzić go do celu. (J. Ratzinger, „O sensie bycia chrześcijaninem”)

Już czujemy przedsmak radości, jaką daje to prześwitujące, małe światło, które zaczyna promieniować na świat z betlejemskiej groty. W czasie adwentowej drogi, do której przeżywania wzywała nas liturgia, byliśmy przygotowywani do tego, aby z otwartością i wdzięcznością przyjąć to wielkie wydarzenie, jakim jest nadejście Zbawiciela, i ze zdumieniem kontemplować Jego przyjście na świat.

A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię… (Mt 2, 9)

Ci, którzy przyjmą Komunię św. w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy, nie umrą w niełasce mojej ani bez sakramentów.

Św. Małgorzata Maria Alacoque napisała w liście nr 86, w maju 1688 r., Do Matki Marii Franciszki de Saumaise w Dijon: Pewnego razu w piątek, w czasie Mszy św. Serce Boże wypowiedziało, jeżeli się nie mylę, te słowa do swojej niegodnej niewolnicy: „Obiecuję ci w nadmiarze miłosierdzia mojego Serca, że Jego wszechmocna miłość użyczy łaski ostatecznej pokuty tym wszystkim, którzy będą przyjmować Komunię św. przez 9 pierwszych piątków miesiąca. Umrą w mojej łasce i przyjmą Sakramenty Święte. Moje Boskie Serce stanie się dla nich pewnym schronieniem w ostatniej chwili”.

Ogólna na grudzień:

Aby wszystkie ludy ziemi, przez wzajemne poznanie i szacunek, wzrastały w zgodzie i pokoju.