3. Niedziela Adwentu;
Ewangelia według św. Mateusza 11, 2-11

W środku Adwentu Słowo Boże przedstawia nam postać Jana Chrzciciela, który jednak nie wzywa ludzi do nawrócenia, nie chrzci ich i nie potępia hipokryzji faryzeuszy.

Słowo „skrucha” pochodzi od czasownika „skruszeć”. Przestać być kamieniem. Pojawia się prorockie wołanie o tym, że Bóg uczyni nasze serca z ciała, że weźmie serca z kamienia. Oto bowiem z reguły (DN 158-160), gdy widzimy ból i cierpienie drugiego człowieka, to jesteśmy „poruszeni” – kruszejemy! Bo i o takim wymiarze poruszeń mówić możemy, a za przykład podać to, co stało się z sercem Szawła z Tarsu u bram Damaszku.

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata;
Ewangelia według św. Łukasza 23, 35-43

Świątynia upadła. Kościół podupada. Tyle zła. Tylko zło? Tylko bieda? Bo nie jest tak, jakbym/śmy chcieli?!

Uroczystość Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej;
Ewangelia według św. Jana 2, 13-22

Scena opisana w Ewangelii przewidzianej przez Kościół na Uroczystość Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej może nas wprawiać w zakłopotanie.

30. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Łukasza 18, 9-14

Faryzeusz jest skoncentrowany na sobie przez pryzmat „innych ludzi” i tego, co robi. Musi mieć bliźniego, by móc funkcjonować.