Na łamach „Posłańca Serca Jezusowego” pragnę podzielić się z Wami naszymi przeżyciami w afrykańskim sanktuarium maryjnym w Mumbwa, 140 km od Lusaki. Sanktuarium to ma już swoją historię. Powstaje od dwunastu lat.

Podobno Kościół jest jak orzech włoski – ten z najtwardszą skorupą. Skorupą nie do złamania. Nie da się jej zgnieść wyzwolonym, laickim myśleniem. Rewolucją lub kolejną reformacją. Nie da się zgnieść ludzkich serc. Tego, co w nich ostatecznie dobre. I aby dostać się do owocu, do tego, co najważniejsze, trzeba przebić się przez skorupę. Kiedy rozłupiemy ją dokładnie, odgarniemy powoli to co twarde – dostaniemy się do środka, do dobrego owocu. Ta skorupa chroni. Gdyby nie była twarda i mocna – to co najważniejsze i najcenniejsze uległoby zniszczeniu.

Dotąd na naszych spotkaniach katechetycznych mówiłem o źródłach objawienia, czyli o tym, skąd znamy nasze prawdy wiary, i powiedziałem, że mówi nam o tym Pismo święte i tradycja. To było jednak tak, jakbyśmy na brzegu nie kończącego się jeziora stali i pod słońce w dal spoglądali, i w głębiny. Niby już wiele widać, ale jeszcze nie widać tego, co byśmy naprawdę widzieć chcieli, bo albo dal nieskończona nam na to nie pozwala, albo tajemnice jeziora blask słońca w nim odbity zasłania i poznanie ich uniemożliwia.

Gdy umierał, miał zaledwie piętnaście lat. Jest jednym z najmłodszych świętych. Beatyfikował go w 1950 r., a następnie w 1954 r. ogłosił świętym papież Pius XII.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął”.