W Adwencie przygotowujemy się do centralnego wydarzenia w historii świata. Jest nim Wcielenie Syna Bożego. Przyjście Chrystusa na ziemię otwiera nowy rozdział w dziejach ludzkości. Nazywamy go »pełnia czasu«. Znaczy to, że Bóg w Jezusie Chrystusie urzeczywistnia wszystkie obietnice, jakie dał ludowi Starego Przymierza.

Wzbudź, prosimy Cię, Panie, potęgę swą i przyjdź – takimi słowami rozpoczyna Kościół liturgiczne obchody Adwentu, który dla wierzących jest czasem przygotowania się nie tylko do najradośniejszych świąt Bożego Narodzenia, ale także początkiem nowego roku liturgicznego.

Powiedziałem poprzednim razem, że poważany w Aleksandrii kapłan imieniem Ariusz w swoich popularnych kazaniach zaczął odmawiać Bóstwa Jezusowi Chrystusowi i że swoje twierdzenia oparł na pozornie bardzo dobrych podstawach filozoficznych i teologicznych. Wyszedł on mianowicie stąd, że ponieważ istnieje tylko jeden jedyny Bóg niewypowiedziany, niezrodzony, nie mający żadnego początku i żadnego złożenia, a zatem niezmienny, nikt inny poza Nim nie może mieć takich właściwości.

Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: „Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć”. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze. (J 19, 23-24)

Z Jerozolimy do Trewiru

„Piłsudski w stolicy”… Trudno opisać entuzjazm tłumów wciąż zapełniających ulice… „Wrócił komendant! Władzę Piłsudskiemu! Precz z niemieckimi regentami!”. Gdyby Piłsudski przypadkiem ukazał się w tym dniu na ulicach Warszawy, niewątpliwie groziłoby mu niebezpieczeństwo uduszenia przez rozentuzjazmowany tłum  – tak wspominał 10 listopada 1918 r. Marian Romeyko. Dzień później marszałek Józef Piłsudski objął władzę na skrawkach wyzwolonej spod zaborów Polski.