Mam to szczęście, że się urodziłem i wychowałem w bardzo ubogiej dawniej wsi na Rzeszowszczyźnie, a w tej mojej wiosce – jak w każdej innej zapewne – panowały piękne zwyczaje związane z Bożym Narodzeniem. I chciałbym się z Czytelnikami podzielić tym, co z tego wszystkiego jakoś dotąd pamiętam, bo bardzo to wzruszające, chociaż bardzo biedne równocześnie. Oczywiście, o biedzie w takie święta lepiej nie mówić. Ale o pięknie zapominać nie wolno.

Katedra pw. Świętych Piotra i Jerzego w Bambergu obchodzi w tym roku tysiącletnią rocznicę poświęcenia. Jej fundator, cesarz Henryk II, już na kilka lat przed jej ukończeniem doprowadził do założenia biskupstwa w Bambergu i chciał go uczynić polityczną potęgą, przeciwwagą dla Rzymu, czemu sprzyjało nawet symboliczne położenie miasta na siedmiu wzgórzach.

Św. Klaudiusz jest dla nas – członków Apostolstwa Modlitwy – doskonałym przykładem wielkiego bezgranicznego zaufania pokładanego w Bogu. Nasz Patron dostrzegał swoją grzeszność, ale wiedział też, że łaska Boża jest hojna i nieskończona, więc nigdy nie pogrążał się w rozpaczy, nawet jeśli sprawy nie szły po jego myśli.

Medytacja o Dwóch sztandarach z II tygodnia Ćwiczeń duchownych św. Ignacego ma przygotować rekolektanta do lepszego i bardziej świadomego szukania doskonałości, jakiej Pan od niego oczekuje.

„Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże ma to wszystko?”. I powątpiewali o Nim. (Mt 13, 54-57)