W ziemi kieleckiej, kilka kilometrów za Włoszczową w kierunku Szczekocin, wyłania się w polach po prawej stronie szosy zarys wsi zdominowanej sylwetką lśniącego bielą kościoła. Kościół jest skromny, otoczony kępą wiekowych drzew, bez polotu architektonicznego. To Czarnca, rodowe gniazdo Czarnieckich. Płasko tu. Rozległe horyzonty. Pola przetykają połaci lasów. Gleba skąpa, ale wyżyć z niej było można.

Izraelici zajęli Jerycho i na mocy klątwy przeznaczyli na zabicie ostrzem miecza wszystko, co było w mieście: mężczyzn i kobiety, młodzieńców i starców, woły, owce i osły. Joz 6, 20b-21

Św. Ignacy doceniał wagę studiów teologicznych dla owocnego wypełniania głównej misji Kościoła, jaką jest głoszenie Ewangelii. Dlatego zalecał zgłębianie pism Ojców Kościoła, takich jak św. Hieronim, św. Augustyn czy św. Grzegorz. Właśnie oni przyczynili się do wyrażenia głębi tajemnicy Boga, ukazując przemieniające działanie Jego łaski w życiu chrześcijanina.

W kościele Świętego Krzyża w Warszawie 27 stycznia 1963 r. na zakończenie Mszy świętej odprawionej w stulecie Powstania Styczniowego Prymas Polski wygłosił słowa, które we fragmentach poniżej publikujemy.

Kępa rozrosłych lip, kasztanów i wierzb wypełnia plac Starego Rynku w Łowiczu, zielenią listowia podkreślając biel katedry, jednej z najciekawszych świątyń barokowych w Polsce, która w swych murach kryje groby aż dwunastu polskich prymasów. Jak do tego doszło, że w podrzędnej mieścinie na obrzeżach Mazowsza znaleźli oni dla siebie miejsce wiecznego spoczynku?