Staropolskie Gość w dom, Bóg w dom jest głęboko zakorzenione w obyczajowości chrześcijańskiej, która od ponad tysiąca lat wpływa na kształtowanie się naszych ojczystych zwyczajów.

Wypada, abyśmy odpłacili się miłością Temu, który z miłością wiedzie nas ku lepszemu życiu, byśmy żyli wedle nakazów Jego woli nie tylko wypełniając Jego nakazy i unikając tego, co zakazuje, ale także uciekając od jednych przykładów, wypełniając natomiast jak najdokładniej inne dla upodobnienia się do dzieła Zbawiciela, by spełniły się słowa: Na obraz i podobieństwo (Rdz 1, 26).

Ogólnie rzecz biorąc, bez fundamentu nie można postawić nic solidnego, to jasne. Wynika stąd, iż przed rozpoczęciem wznoszenia czegokolwiek – w szczególności budowania, wzmacniania naszego ducha, aby stawał się coraz bardziej niezłomny – trzeba zwrócić uwagę na to, co się znajduje u podstaw jego kształtowania. Mówiąc najprościej, fundament tworzy to, z czego nie wolno mi nigdy zrezygnować w procesie duchowego rozwoju. Od czego zatem rozpocząć przygodę z wiarą?

Gdy w 1947 r. komuniści ogłosili amnestię, według wspomnień partyzantów niepodległościowego podziemia do mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory” miał przyjść kpt. Zdzisław Broński „Uskok” z pytaniem, co robić w tej sytuacji. „Zapora” miał odpowiedzieć: Zdzisiu, amnestia jest dla bandytów, a my jesteśmy Wojsko Polskie.

W marcu rozpoczyna się okres Wielkiego Postu. Aby dobrze przygotować się na nadchodzące wydarzenia, proponujemy naszym Czytelnikom Drogę krzyżową z rozważaniami innymi niż zwykle.